Drzewo hikora to gatunek drzewa z rodziny orzechowatych, znanego naukowo jako Carya. Jest to grupa drzew występujących głównie w Ameryce Północnej i Azji Wschodniej. Gatunek ten obejmuje wiele odmian, w tym hikorę białą (Carya alba), hikorę czerwoną (Carya glabra), hikorę jadalną (Carya illinoinensis) oraz inne.

Oto kilka cech charakterystycznych drzewa hikora:

1. Wysokość i rozmiar: Drzewa hikora mogą osiągać znaczne rozmiary, zwykle dorastając do wysokości od 27 do 40 metrów, chociaż niektóre odmiany mogą być mniejsze. Mają szerokie korony i potężne pnie.
2. Liście: Liście hikory są zazwyczaj złożone z wielu listków, zwykle od 5 do 17, ułożonych na przemian wzdłuż ogonka. Liście te są zielone i zmieniają się w kolor jesienią, przyjmując odcienie żółci, brązu i czerwieni.
3. Owoce: Owoce hikory są owalne lub kuliste, zewnętrznie twardą skorupą, która otwiera się, aby ujawnić jadalne orzechy wewnątrz. Owoce są zazwyczaj zbierane z drzew jako pożywienie dla ludzi i zwierząt.
4. Drewno: Drewno hikory jest cenione ze względu na swoją twardość, wytrzymałość i atrakcyjny wzór słojów. Jest szeroko wykorzystywane w stolarstwie, produkcji mebli, podłóg, instrumentów muzycznych i innych wyrobów.
5. Ekologia: Drzewa hikory często występują w wilgotnych lasach liściastych na obszarach wschodniej Ameryki Północnej. Są one ważnymi elementami ekosystemów leśnych, zapewniając schronienie i pożywienie dla wielu gatunków zwierząt i roślin.

Drzewa hikory mają duże znaczenie kulturowe, ekonomiczne i ekologiczne. Są one cenione zarówno za swoje walory estetyczne, jak i praktyczne zastosowania, zarówno jako źródło pożywienia, jak i jako materiał budowlany. Ich obecność w lasach zapewnia również istotne korzyści dla zachowania bioróżnorodności i stabilności ekosystemów leśnych.